Deze werden met de erachter gelegen tuinen en bebouwing al snel daarna binnen de stadsversterking gebracht. Toen werd er een nieuwe poort gebouwd bij de huidige Aawal. Opmerkelijk is dat in deze poort aan de buitenzijde een beeld werd geplaatst van Sint-Andries.³ Dat waarschijnlijk ook in de Pijnappelspoort een dergelijk beeld stond, zou men mogen afleiden uit het feit dat het zijstraatje aan de oostzijde van het Hinthamereinde ten zuiden van de poort en de stadsmuur - dus ter plaatse van de vroegere wal - het Sint-Andriesstraatje werd genoemd.

De plaats waar de opgravingen van de nummers 41 en 43 hebben plaatsgevonden, maakte in oorsprong waarschijnlijk deel uit van een breed perceel van 103 voet, dit wil zeggen ongeveer 30 meter. Dit perceel was blijkens het hertogelijk cijnsregister van 1520 verdeeld in vijf kleinere percelen. Uit de reconstructie blijkt dat het hierbij om de nummers Hinthamereinde 37, 39, 41, 43 en 45 ging. De bezitters van deze kavels betaalden ieder 7½ nieuwe penning min het vijfde deel van een obool.⁴ Een obool was een halve penning, dus min het vijfde deel van een obool is gelijk aan min het tiende deel van een penning. Uit het hele perceel werden dus 37 nieuwe penningen ofwel 2 stuivers en 1 penning betaald. Het cijnsregister van 1573 spreekt per perceel van 7½ penning, 1 obool en tV^e min van eenen obool, dit wil dus eveneens zeggen min het vijfde deel van een obool.⁵

Uit een viertal schepenakten uit 1394 valt af te leiden dat er sprake is geweest van de aanleg van een dijk en vervolgens de uitgifte van brede percelen langs die dijk met de verplichting tot het onderhoud van de dijk vóór het perceel. Op 2 april 1394 verkocht Otte Bruystens een huisplaats

Van de Vughterdijk - bedoeld is hiermee het zuidwestelijk deel van de Vughterstraat - is een andersoortige regeling, daterend van 4 juni 1330, bewaard gebleven over het onderhoud van die dijk.² Hierbij namen vier burgers dit onderhoud op zich tegen betaling door de stad van 70 pond per jaar.³ Van een van die burgers, Jan van den Hecke, staat vast dat hij aldus 45 roeden, dit wil zeggen een kleine 260 meter, moest onderhouden.⁴

Waarschijnlijk ging het bij het hiervóór genoemde perceel van 103 voet, dat Hinthamereinde 37, 39, 41, 43 en 45 omvatte, om een soortgelijke huisplaats als de domistadia die in 1394 door Otte Bruystens werden verkocht. Het perceel zal daarna in vijf kavels zijn opgesplitst. In de eerste van de vijf posten in het hertogelijk cijnsboek van 1520 staat dat het om het oorspronkelijke erf van Joris de Schoenmaker ging. Deze Joris komt al voor in een schepenakte van 25 april 1341, waarin Jacob Jorisz. de Louwer twee kameren ten cijns gaf aan Hendrik van Lieshout de molenaar. Deze kameren werden gesitueerd aan het Hinthamereind tussen erf van Joris de Schoenmaker en tussen erf van Aart van Erp de handschoenmaker.⁵ Mogelijk is Joris de Schoenmaker degene geweest aan wie het betreffende perceel voor het eerst is uitgegeven, al wijzen de Bossche schepenakten op een perceel van Joris (die) Louwer.

In een schepenakte uit 1415 betreffende Hinthamereind 43 wordt als eerste onder de lasten het vijfde deel van een cijns genoemd. Helaas is de akte nogal gehavend overgeleverd - het onderste deel

Het is, gezien de gelijkheid van de cijnsbedragen in de cijnsregisters, aannemelijk dat alle vijf kavels oorspronkelijk even breed waren, maar later was dit in ieder geval niet meer zo.

Nog in 1443 werd er gesproken van ‘de helft’ van een huis. Katelijn weduwe van Jan Lemkens droeg op 27 juni van dat jaar haar vruchtgebruik in die helft over aan haar dochter Jenneke en aan

Liesbet weduwe van Jan Jansz. Barnier hertrouwde met Jacob Hendriksz. Bloys. In het cijnsregister van de Heilige Geest van 1453 wordt hij Jacob Henrick soen van den Akeren genoemd.³ Op 7 mei 1444 verkocht deze Jacob een cijns die betaald werd uit het buurpand nummer 43.⁴ Op 16 december 1469 verkochten zijn kinderen Jan en Ermgard - Jacob was inmiddels overleden - drievierde deel in het complex Hinthamereinde 41 aan Sander zoon van wijlen Jan Sanders. Het werd bij deze gelegenheid omschreven als huis, huiserf, tuin en achterhuis, achter het huis staande, gelegen tussen erf van Goiart Gielis en erf van Jan Martens, strekkend van de straat tot aan het water aldaar. Interessant is de vermelding van het gebruiksrecht van een klein steegje tussen het huis en het erf van Jan Martens, de bezitter van Hinthamereinde 43. Dit steegje is bij de opgraving teruggevonden; het wordt ook later in de akten vermeld. Jan en Ermgard beloofden hun broer Hendrik afstand te laten doen van zijn recht, wanneer hij meerderjarig was geworden. Heilwig weduwe van Adriaan Jacobsz. Bloys droeg haar vruchtgebruik in het resterende vierde part over aan haar zoon Aart, waarna ook dit vierde part aan Sander Jan Sanders verkocht werd.⁵ Opmerkelijk is dat elders in het schepenprotocol

Blijkens het meermalen genoemde register van de Heilige Geest van 1453² is het goed hierna in het bezit gekomen van de weduwe van Sander Jan Sanders en vervolgens aan Dirk Mars. Een register van de Heilige Geest van 1511 spreekt echter van de kinderen van Aart Maersmans.³ Mogelijk is deze laatste getrouwd geweest met een dochter van Sander Jan Sanders. Het cijnsregister van 1520 noemt Dirk Aart Mersman, dus een zoon van Aart, als bezitter en vervolgens diens weduwe Heilwig.⁴ Deze wordt ook vermeld in het Heilige-Geestregister van 1511,⁵ vervolgens Peter Jacobsz. timmerman, die ook voorkomt in het hertogelijk cijnsregister van 1573.⁶ De Heilige Geest noemt achtereenvolgens diens weduwe, Willem Franssen en Jan Martensz. wever, het cijnsregister alleen deze laatste als Jan Merten Goevaerts (?) en vervolgens Peter Janssen molder en Jan Jansz. van Doirne. Mogelijk is deze laatste de Jan de Mulder van het verpondingsregister van 1635.⁷ De

Het lijkt erop dat in of kort vóór 1698 uitwinning van Hinthamereinde 41 dreigde. Hendrik Veth verkocht de huyssinge Sint Jan in den Olije toen mit consent der pantcrediteuren aan Peter de Ridder. Op 4 maart 1698 bekende Dirk Fabri van Gemert dat hij uit handen van Hendrik Veth 400 gulden had ontvangen, waarvan 200 krachtens een schepenschuldakte van 24 april 1694 en 100 gulden krachtens een legaat van Hendrik Maer (?) en zijn moeder Anna van der Waerden. Johan van Eijl bekende 215 gulden kapitaal en 23 gulden rente te hebben ontvangen krachtens de schepenschuldakte van 24 april 1694.²

Op 6 november 1742 transporteerde Antonie Versfelt als curator over de geabandonneerde boedel van wijlen Pieter de Ridder het complex aan de gebroeders Antonie en Johan van Hanswijk. De koopsom bedroeg 430 gulden aan kapitaal en 46 gulden 1 stuiver en 14 penningen aan gekapitaliseerde lasten. Onder deze lasten was de cijns van 7 3/4 penning aan de Bossche Heilige-Geesttafel. Als belendingen werden genoemd huis en erf van Antonie Tolcam (=Tolkam) aan de ene en een gemeen straatje aan de andere zijde, strekkende van de openbare straat tot aan erf van de weduwe Walting (=Wouting).³ Op 13 mei 1763 droeg Antonie van Hanswijk zijn helft voor 200 gulden over aan zijn broer Johan. Aan de achterzijde was nu ook Antonie Tolkam belend.⁴ Van Hanswijks weduwe, Johanna Maria Catharina van Hijssel, transporteerde het hele huis op 19 mei 1773 aan Willem Blonket (koopprijs 300 gulden; gekapitaliseerde last 1 gulden 8 stuivers 2 penningen) en Willem Blonket op 18 september 1788 aan Johanna Daamen (koopprijs 400 gulden plus de genoemde gekapitaliseerde last).⁵ Gezien de waarde die Hinthamereinde 41 in de achttiende eeuw had, ging het toen nog maar om een bescheiden huis.

Pauwels van Geffen bleef niet lang in het bezit van het huis. Op 31 september 1415 verkocht hij het aan Peter van den Ievelaar en zijn kinderen.² Vijf jaar later gaven zij het ten erfelijke cijns aan Marten zoon van wijlen Jan Muys van Breugel voor 8 pond en 10 schellingen per jaar, te betalen aan Peter gedurende zijn leven en daarna aan zijn kinderen.³ Op 18 maart 1424 kocht Marten Muys al vier pond en tien schellingen de genoemde cijns terug, zodat er nog vier pond uit het complex betaald hoefden te worden.⁴

Marten Muys overleed in of kort vóór 1438. Hij liet drie kinderen na: Willem, Jan en Heilwig. Op 10 mei van laatstgenoemd jaar droegen Willem en Heilwig hun derde delen in de erfenis - of een deel daarvan - over aan hun broer Jan. Het betrof in de eerste plaats tweederde in bovengenoemd huis, erf en tuin. Verder droegen zij over tweederde in een cijns van vier pond die Pauwels van Geffen had beloofd Roelof en Aart kinderen van wijlen Hendrik van Merlaar, welke cijns Marten Muys had verkregen van de genoemde gebroeders. Pauwels had deze cijns beloofd bij de aankoop

Wat deze laatste cijns betreft: op 6 februari 1427 hadden Hendrik, Jan en Peter, zonen van wijlen Peter van den Ievelaar afstand gedaan van hun recht erop ten behoeve van hun broer en zuster Dirk en Katelijn.³ Dirk en Katelijn hadden die cijns op 12 januari 1435 overgedragen aan Jan zoon van genoemde Marten Muys ten behoeve van Marten.⁴

Gezien de genoemde belendingen zou het bij het onderpand om een ander huis kunnen zijn gegaan dan dat van Marten Muys gelegen tussen erf van Evert Schoenmaker en erf van Barnier des Keysters. Maar in de genoemde akte van 10 mei 1438 is een clausule opgenomen dat wanneer in rechte bevonden zou worden dat uit het laatstgenoemde huis meer lasten betaald moesten worden dan onder meer de hier genoemde cijns, de overdragers van de twee derde delen, Willem en Heilwig, dit aan de verkrijger, Jan, geheel zouden vergoeden.⁵ En daarom zal het toch wel om hetzelfde complex zijn gegaan als het erf van Marten Muys tussen erf van Evert Schoenmaker en erf van Barnier des Keysters.

Op 19 juli van hetzelfde jaar 1438 verkocht Jan Muys aan zijn buurman Jan Jansz. Barnier een cijns van veertig schellingen uit het huis, dat nu gesitueerd werd tussen erf van Jan Barnier en erf van Jan Gerisz.⁶ Deze laatste was op 29 mei 1417 in het bezit gekomen van dit huis ter plaatse van

Op 19 januari 1481 droeg de weduwe van Jan Marten Muys, hertrouwd met Peter Zegersz. van Breda, hiertoe gemachtigd door het testament van Jan, het complex over aan Peter Willem Engbrechtsz. van den Ievelaar. Opmerkelijk is dat de opgegeven belendingen nog dezelfde waren als in 1410, terwijl deze inmiddels toch beide gewijzigd waren.³

In een inkomstenregister van het Zinnelooshuis, dat is aangelegd in 1505 en gebruikt is tot 1559, wordt gesproken van een cijns van 20 schellingen vuyten huyse wilen Jan Martens op ’t Hinthamereynde, ende gilt nu Peter Eymberts. In een andere hand is later toegevoegd: Nu Geertken wedue Peter Ariaens.⁴ In een volgend register, dat loopt van 1559 tot 1577, wordt echter nog Peter Adriaansz. zelf als betaler van de cijns genoemd. Dit was nog over het jaar 1577 het geval.⁵ In het hertogelijk cijnsregister van 1573 wordt zijn zoon Adriaan Peter Adriaansz. als cijnsplichtige vermeld.⁶

Het verpondingsregister van 1635 noemt de kinderen van Matheus Priem nog als eigenaars. Zij bezaten ook een woning in het achtergelegen steegje. Als gebruikster van het huis werd in genoemd jaar de weduwe van Jan Leijdeckers genoemd.¹³

Aart van Malsen werd als eigenaar opgevolgd door zijn zoon Johan, die in het verpondingsregister van 1654 als zodanig wordt vermeld.¹ In de registers van het Zinnelooshuis is tot 1654 sprake van Aart van Malsen, vanaf 1654 van sinjeur Van Malsen, waarmee waarschijnlijk zoon Johan bedoeld is.²

Vanaf 1694 worden de erfgenamen van Johan van Malsen als cijnsplichtigen vermeld, in 1700 zijn weduwe, die nog in 1724 de cijns betaalde.³

Op 16 november 1730 transporteerden juffrouw Anna Maria van Malssen, wonende tot Vilvoorden, cum tutore, soo voor haar selven als mede in den name van haare suster juffrouw Elisabet van Malssen, wonende tot Gent ---, en verders met consent en ten behoeven van haare pantcrediteuren, eene huijsinge ende stallinge met sijne regten en toebehoorten van dien, gestaan ende gelegen binnen dese voorschreven stad op het Hintemer Eijnd tusschen bijde de poorten aldaar, soo ende in der voegen als het selve aldaar gestaen ende gelegen is mitsgaders bewoont wert bij Jenneken Wielemans, ex uno huijs en erve van .... (niet ingevuld) van Lith^? molenaar ende huijs en erve der weduwe van ... van Eck ex alio, eenen gang tusschen bijde leggende naar de Pijnappelsepoort waarts, streckende voor van de gemene straat agterwaarts tot den zijdegevel van een kamere daar agter staande, met de geregtighijt van in deselve kamere te mogen timmeren in conformite vande brieven daar van sijnde, welke voornoemde huijsinge met sijne regten en toebehoorten van dien Aarnout van Malssen verkregen had bij coop en opdragt tegens Arent Willemssen cum suis, pro ut in litteris de dato den agt en twintigsten maij sestien hondert ses en dartig, en de constituante bij successie van haare ouders soo men verklaarde, aan de Bossche burger Adam Schouw. De koopprijs bedroeg 210 gulden (gekapitaliseerde last 37 gulden 3 stuivers 12 penningen). Drie jaar later al werd het complex uitgewonnen door de ontvanger van de verpondingen en op 25 november 1733 voor de som van 170 gulden (last 37 gulden 6 stuivers en 14 penningen) getransporteerd aan Maria van den Bogart, weduwe van Jacobus de Leeuw.⁴ Haar dochter Isabella vermaakte het huis op 13 maart 1755 aan haar echtgenoot Johannes van Beek. Hierna kwam het in handen van hun dochter Maria Isabella, die trouwde met Walterus Johannes Heeren.⁵ De cijns van 5 schellingen oud aan de Heilige Geest werd tot het jaar 1731 betaald door een juffrouw Van Doorn qualitate qua, vanaf dat jaar door Katrien en Annemie, kinderen van Jacobus de Leeuw, vanaf 1750 door Van Beek.⁶ Walterus Johannes Heeren,⁷ zoals gezegd gehuwd met Maria Isabella van Beek, transporteerde het op 28 februari 1804 voor de koopsom van 500 gulden (gekapitaliseerde lasten 27 gulden 3 stuivers 10 penningen) aan Abraham Zubli. Het complex werd toen omschreven als een huis en erve, staande en geleegen binnen deese stad op het Hinthamereinde, gequoteert 226, aan de eene zyde Huismans, aan de andere zyde een gangske, strekkende achterwaards tegens erve van de heer verkryger.⁸ Deze had op 20 september 1803 octrooi verkregen tot het oprichten van een paardenoliemolen, die ook werkelijk tot stand is gekomen, maar slechts korte tijd door Zubli geëxploiteerd is. Op 10 september 1804 verkocht hij het hele complex namelijk voor 2527 gulden 3 stuivers en 12 penningen (lasten 63 gulden 3 stuivers 10 penningen) aan Cornelis van Gestel uit Helvoirt. De akte bevat ook een opgave van het olieslagersgereedschap. De omschrijving luidde: een geoctroyeerden paarden olymolen met alle de daar toe gehorende vast en losse gereedschappen, bestaande de losse gereedschappen in de navolgende: vyf haamen, drie zeelen, vier kettingen, twee paar blindlappen, een schepel Utrechtse maat, een half schepel Gorinchemse maat, een quart schepel dito, een half aam met kopere kraan Rotterdamse maat, een kopere maat van tien kannen Bossche maat, een blikke dito van vyf kannen dito, een blikke dito van een kan dito, een blikke trechter, een blikke pomp en tobbeke, twee kopere bekkens, twee blikke dito, zes blikke maten, drie blikke lampen, een voorlegpan, een uitlegpan, een houte schaal en balans, een gewigt van twee pond, het toebehoren van de banken, zes haaren, een vuurschop, een tang, een pook, een kruiwagen, een haak met zyn bak,

Uit het verpondingsregister van 1635 blijkt dat het Sint-Andriesstraatje toen in ieder geval al bestond. Aan de zuidkant ervan stonden op dat moment tien huisjes en aan de noordkant elf barakken. Tevens blijkt uit dit register dat de waarde van Hinthamereinde 17 - toen In de Son genoemd - aanmerkelijk hoger was dan die van nummer 19: 80 pond tegenover 30 pond.³

Volgens de akte heeft Jan Hels het huis verkregen van Evert Evertsz. van der Amersvoort. Maar uit een akte van 12 januari 1389 betreffende Hinthamereinde 19 blijkt dat toen Willem Hels - dus hoogstwaarschijnlijk de vader van Jan Hels - de bezitter was.¹ Mogelijk heeft deze laatste het huis van Evert van der Amersvoort verkregen.

Het stukje land achter Hinthamereinde 17 en 19 is in ieder geval wél, door Wouter van Hintham op 21 december 1423, overgedragen aan Willems zoon Jan Hels. De akte bevat een specificatie van de maten: in de breedte namelijk waarmee genoemd stukje land zich uitstrekt lijnrecht vanaf het midden van de dakdrup tussen de spikeren (schuren) van Wouter en Jan Hels tot aan de Dieze, en welk erf langs de Dieze 13½ hamervoet in de breedte omvat, te rekenen (?) vanaf het einde van de boog aan het einde langs en het dichtst buiten het water staande in de voornoemde muur.² Aangezien de situatie zich daar geheel gewijzigd heeft, is dit onverklaarbaar. Kennelijk geerde het stukje land naar de Dieze toe en was het daar maar een smalle strook.

Op 29 november 1484 transporteerde Aleid weduwe van Lambrecht Gijsbrecht Jan Gijsbrechtsz. krachtens het testament van haar overleden man het huis en erf en het stukje land aan Goiart zoon van wijlen Jan van Oss schoenmaker. Ook haar kinderen deden afstand van hun rechten daarop en verleenden de koper kwijting.³

In het cijnsregister van 1520 staat het perceel op naam van Gerit Klaas Lucasz. Daarna is het in het bezit gekomen van achtereenvolgens Jan Petersz. en diens weduwe,⁴ die het nog in 1573 in haar bezit had.⁵ Vervolgens kwam het goed in handen van Marten de Bruin - geen familie van de auteur van dit verslag -⁶ en daarna van Antonie Rutgers van Boxmeer. Opmerkelijk is dat het cijnsregister van 1573 het perceel situeert duer de porte. Het is niet erg aannemelijk dat hiermee de Pijnappelspoort is bedoeld. Waarschijnlijk betekent het dat het huis of althans het hoofdhuis niet aan de straat maar verder naar achteren op het perceel stond.

In 1635 was het pand in het bezit van Lenert den Backer, maar staat Pieter Leenderts als gebruiker te boek.¹ In 1654 was Jan van Broeck (= van den Braak?) de bezitter.² In het cijnsregister van 1674 staat het goed op naam van Gillis Verschout, na hem van Herman van Cuijk.³ In het register van 1728 worden achtereenvolgens genoemd: Jan van den Braak, zijn twee kinderen, weer een Jan van den Braak bij deijling - waarschijnlijk een zoon van eerstgenoemde - en nog een Jan van den Braak bij successie (een kleinzoon?).⁴ Helaas staan in dit register geen verwijzingen naar transportakten.

Op 4 juli 1433 droeg de weduwe van Wouter Pottey, Ida, haar vruchtgebruik en alle recht op het complex, dat toen omschreven werd als huis, erf en tuin, over aan Herburg dochter van wijlen Thomas Pottey en haar dochter Katelijn. Deze laatste was getrouwd met Jan Houbraken. Zij hadden een dochter Margriet. Ida deed afstand van alle huisraad van Wouter Pottey ten behoeve van Herburg,

Bijna drie jaar later, op 18 april 1436, droegen de erfgenamen van Wouter Pottey hun delen in het complex over aan Rutger zoon van wijlen Rutger Kouwe. Om te beginnen droeg Mathijs van de Wiel, echtgenoot van Margriet dochter van Hubert Hendriksz. Koenen, de helft over ‘in huis en erf in ’s-Hertogenbosch aan het Hinthamereind tussen erf van Copke Jorisz. en tussen de nieuwe poort aldaar’. Mathijs en Margriet bezaten deze helft uit krachte van het testament van Heilwig weduwe van Wouter Pottey. Verder transporteerden zij nog de helft in een cijns van 16 schellingen en 6 penningen. Wouter Pottey had dit huis en erf en deze cijns verkregen van Heilwig weduwe van Aart Kiel, Jan Sceffeneer, heer Aart en meester Goiart van Rode, gebroeders, kinderen van wijlen Aart van Rode, zoon van wijlen Goiart van Hezecker. Verder droegen de genoemden de helft over in een cijns van vijf schellingen uit het goed aan het Sint-Janskapittel, die Wouter van het kapittel had verkregen. Verder werd nog vermeld dat het huis toen, dus in 1436, gelegen was tussen de stadsmuur en erf van Jan Hels. Deze gegevens zijn niet geheel in overeenstemming met de oorkonde van 12 januari 1389, maar toch komen er dezelfde namen in voor en ze hebben gezien de belendingen betrekking op hetzelfde goed. Dit gaat te meer op, aangezien

Naast deze gerechtigden had ook Jan Rutgersz. van Aardenburg kennelijk nog rechten in het complex. Deze droeg hij op 15 september 1440 over aan Rutger Kouwe. In de betreffende akte wordt het huis gesitueerd bij de Pijnappelspoort tussen de poort en erf van Jan Hels.³

Hierna is het complex vererfd aan Rutgers zoon Thomas Kouwe, die er in 1457 een pacht van

Thomas’ vrouw Liesbet dochter van Reinier Loeden hertrouwde na zijn dood met Gerit Pelgromsz. van Driel, die in 1462, 1481 en 1482 cijnzen op het complex vestigde.² Merkwaardig is dat ook een zoon van Gerit, mr. Hendrik Pelgrom, in 1467 een cijns beloofde uit het huis, waarvan het erf zich zou uitstrekken van de straat tot aan het water, wat niet overeenkomt met de andere gegevens.³ Men zou hier aan een frauduleuze handeling kunnen denken. In het cijnsregister van 1520 staat Hinthamereinde op naam van Jan Aartsz. voor Rutger Kouwe. Hij betaalde ook een cijnsje voor ‘een weinig’ (modicum) aan de Dieze en de gracht achter zijn perceel.⁴ Dit laatste is opmerkelijk omdat het in de akten genoemde complex aan de achterzijde grensde aan een erf van de bezitters van het buurpand Hinthamereinde 17. In het cijnsregister van 1573 blijkt de stad de cijns voor de bovenstaande kavels te betalen.⁵ Zoals al eerder is opgemerkt, hield dit waarschijnlijk verband met de wijzigingen in de stadsversterking tussen 1520 en 1573.

In het verpondingsregister van 1635 was Roelof Jacobsz. van Engelen de cijnsplichtige;⁶ in dat van 1654 betaalt de bezitter van Hinthamereinde 17, Jan van Broeck (of Braeck) In de Son, ook voor nummer 19.⁷ Het cijnsregister van 1674 noemt mogelijk Hendrik Adriaansz. van Rosmalen als cijnsbetaler, gevolgd door Herman Pulssens (?) meester-timmerman, maar deze post kan ook betrekking hebben op een perceel ten noorden van de poort, waarschijnlijk Hinthamereinde 29.⁸ Het register van 1728 heeft ter plaatse van Hinthamereinde 21, 23, 25 en 29 een verzamelpost van vier kavels voor de stad ’s-Hertogenbosch.⁹

Van het andere complex, de percelen Hinthamereinde 17 en 19 onvattend, grensde laatstgenoemd nummer aan de noordzijde aan de veertiende-eeuwse Pijnappelspoort. Aanvankelijk waren de percelen even breed, maar waarschijnlijk in de loop van de zestiende eeuw is nummer 19 versmald vanwege de aanleg van het Sint-Andriesstraatje. Dit perceel grensde al vóór die tijd aan de achterzijde aan een stuk erf dat in handen is gekomen van de bezitter van Hinthamereinde 17. Dit erf grensde aan de achterzijde aan de stadsbuitengracht.